De kranten stonden er afgelopen weken vol van en Nederland was in rep en roer. Jawel, onder druk van actiegroep ‘De Grauwe Eeuw’ stopt muziekcentrum Tivoli Vredenburg met het organiseren van kinderfeestjes waar kinderen verkleed mogen komen als indiaan of cowboy. Discriminatie is het argument zoals o.a. NRC Handelsblad optekende. Ook ik heb me gemengd in de discussie omdat ik het een volkomen absurde beslissing vind. De discussie die vervolgens op social media begon was interessant. Wie beslist onder druk van buiten welke koers een organisatie vaart?

De rol van de toezichthouder

Het gaat niet of u het eens bent met het afschaffen van de cowboy- en indianenfeestjes. Nee, ik wil graag even het proces tegen het licht houden. Er werd al snel verwijtend gekeken naar de directie van Tivoli. Begrijpelijk, de directie is eindverantwoordelijk voor keuzes die gemaakt worden. Of toch niet? Veelvuldig klonk ook het geluid dat de directie moest aftreden vanwege dit ‘wanbeleid’. De Raad van Toezicht moest ingrijpen was het credo. Aha…daar komt de toezichthouder weer in beeld bij ‘de gewone man’ zal ik maar denigrerend zeggen. De volgende discussie zal wel over mijn woordkeuze zijn. Maar goed, even terug. Wanbeleid? Gaat het niet wat ver om over ‘beleid’ te spreken in deze discussie? Volgens mij was het een incident met zoals ik het vind een verkeerde keuze. Maar dan….een rol voor de toezichthouder?

Functioneren

Moet de toezichthouder zich bemoeien met de keuze van een directie om een feest te organiseren of juist niet meer te houden? Ja, zeggen de voorstanders. De toezichthouder is verantwoordelijk voor de keuze van de directie en als die ‘niet functioneert’ dan moet ‘die’ opstappen. Interessant is dan de vraag wanneer ‘je niet functioneert’. Functioneer je niet als je een kinderfeest verbiedt? Sterker nog, functioneert de toezichthouder wel goed als die zich bemoeit met het al dan niet doorgaan van een kinderfeest?

Respect

Interessante vragen die nu eenmaal nooit zwart-wit (ook weer zo’n term) te beantwoorden zijn. Het belangrijkste is om voortdurend als Raad van Commissarissen of Toezicht bewust te zijn van je taak en functie. En, om het nog maar eens te benoemen, ervan bewust van te zijn dat ook een toezichthouder – terecht of niet – altijd onder het vergrootglas ligt van de publieke opinie. Taak dus om met elkaar steeds in gesprek te blijven over keuzes die je maakt. De ene keer heb je een controlerende taak, de andere keer ben je werkgever en weer een andere keer de broodnodige sparringpartner. Telkens met respect voor elkaars positie. Dat maakt het vak van toezichthouder niet makkelijker maar het blijft wel spannend en boeiend. Net zo spannend en boeiend als een kinderfeest met cowboys en indianen. Wie is de sheriff?